De vraag of we gemaakt zijn om als koppel te leven is een terugkerende vraag in onze moderne samenleving. Het lijkt erop dat romantische relaties en het concept van monogamie in de loop van de tijd zijn geëvolueerd, waardoor meer dan één persoon de aard van deze emotionele banden in twijfel heeft getrokken. Kan de wetenschap deze vraag objectief beantwoorden? Welke factoren spelen een rol bij het succes of falen van een relatie? Dit artikel gaat in op deze begrippen en helpt u de mechanismen die ten grondslag liggen aan vakbonden beter te begrijpen.
De biologische basis van gehechtheid:
Vanuit biologisch oogpunt gezien de gehechtheid van mensen aan elkaar kan worden geanalyseerd als een belangrijke troef voor hun voortbestaan. Sinds het begin der tijden hebben onze voorouders begrepen dat ze, om zichzelf te voeden, te beschermen tegen roofdieren, zichzelf te genezen of zelfs hun genetische erfgoed over te dragen, verenigen en samenwerken met andere individuen.
De Britse onderzoeker John Bowlby stelde zo zijn hechtingstheorie voor, die stelt dat het kind actief de nabijheid en steun zoekt van mensen (in het algemeen zijn ouders) die hem veiligheid en bescherming bieden. Deze neiging om duurzame banden met anderen te willen opbouwen zou daarom een gedrag zijn dat al vanaf zeer jonge leeftijd aanwezig is.
De hormonen van de liefde
Vanuit neurobiologisch oogpunt meerdere hormonen zijn geïdentificeerd als betrokken bij het proces van gehechtheid en liefde: we spreken in het bijzonder vanoxytocine en vasopressine. Deze twee moleculen werken samen met andere neurotransmitters in de hersenen, zoals dopamine en endorfines, en veroorzaken die gevoelens van geluk, plezier en welzijn die we doorgaans toeschrijven aan onze romantische relaties. Er is daarom een tastbaar verband tussen onze hersenen en onze neiging om lief te hebben en een band met anderen te hebben.
Culturele en sociale evolutie:
Het zou echter simplistisch zijn om alleen de biologische aspecten van ons leven als koppel te onderzoeken. Het is inderdaad zo dat millennia lang menselijke samenlevingen zijn geëvolueerd en hebben aanzienlijke veranderingen teweeggebracht in de relaties tussen individuen en hun partners. Terwijl sommige culturen dus nog steeds strikte monogamie bepleiten als een pijler van de samenleving, staan andere culturen polygamie toe of zijn ze toleranter ten aanzien van huwelijksontrouw. Gezinsmodellen variëren ook per tijdperk en regio van de wereld, waarbij sommigen het huwelijk van fundamenteel belang toekennen, terwijl anderen deze instelling verlaten ten gunste van andere vormen van samenleven en wederzijdse steun.
De psychologie van verwachtingen
Bovendien valt niet te ontkennen dat onze persoonlijke ervaring en onze cultuur beïnvloeden onze verwachtingen en behoeften als het gaat om romantische relaties. Iemand die in een liefdeloze omgeving heeft geleefd, kan bijvoorbeeld op zoek zijn naar een hechte relatie om deze leemte op te vullen, terwijl iemand anders die in een zeer hecht huishouden is opgegroeid, op zoek kan zijn naar onafhankelijkheid en autonomie met zijn partner. De redenen waarom we als koppel willen leven, evenals de criteria die ten grondslag liggen aan de keuze van onze metgezel, zijn ook verankerd in onze persoonlijke en collectieve geschiedenis.
De uitdagingen van het moderne koppel:
In onze hedendaagse samenleving kan het leven als koppel met uitdagingen worden geconfronteerd. nieuwe uitdagingen waardoor sommige mensen hun verlangen en hun vermogen om in een stabiele en monogame relatie te leven, in twijfel trekken. Deze moeilijkheden omvatten:
Sociale druk
Er is een sociale norm die voorschrijft dat een individu moet slagen in zijn professionele carrière, een gezin moet stichten en gelukkig moet zijn in de liefde. Dit bevel tot succes beïnvloedt alle gebieden van ons bestaan en ondermijnt soms ons zelfvertrouwen en onze tevredenheid over onze eigen prestaties.
Het hectische tempo van het leven
Onze moderne westerse levensstijl kent vaak een hectisch tempo, met weinig vrije tijd om aan hobby’s en persoonlijke passies te besteden. Stress kan dus onze romantische relaties verstoren, de band die ons verenigt verzwakken en conflicten en misverstanden veroorzaken.
Vergadermogelijkheden
Het gemak van ontmoetingen via sociale netwerken en datingapplicaties kan ook van invloed zijn op onze neiging om in een relatie te willen blijven: als een relatie ons niet volledig bevredigt, is het verleidelijk om op zoek te gaan naar een andere partner, ten koste van een diepgaand gesprek met onze huidige echtgenoot.
Leven als koppel: is het een individuele keuze?
Of de wetenschap ons uiteindelijk enkele sleutels kan verschaffen om de biologische, psychologische en sociale mechanismen van gehechtheid beter te begrijpen, de vraag of we gemaakt zijn om als koppel te leven, is vooral een kwestie van individuele keuze. Iedereen moet zijn eigen behoeften en verlangens evalueren, evenals zijn vermogen om met een ander mens een gemeenschappelijk leven op te bouwen.
Bovendien mogen we niet vergeten dat alleenstaand zijn niet synoniem is met falen of ongelukkig zijn: sommige mensen vinden vervulling buiten het traditionele kader, waarbij ze vriendschappen, passies en professioneel succes combineren om een evenwichtig en ervaringsrijk bestaan te leiden.